Poczytane

Meller Marcin: Trzy puszki bobu.

   Zbiór pisanych  w latach 2019-2023 felietonów, jak sam autor pisze "(...) do pociągu, autobusu, tramwaju, samolotu, plażowego dołka i jak zawsze - do toalety". Pełne sarkazmu komentarze życia politycznego naszego kraju, w takiej pigułce, uświadomiły mi jak dużo, kiedyś niewyobrażalnych, rzeczy stało się przez te ostatnie cztery lata. W tym temacie najbardziej poruszyły mnie "Trójka na pustyni", ponieważ bardzo obawiam się "powtórki" tej jesieni, bo opozycja niestety nie wyciąga wniosków oraz "Prawo i porządek", którego tematem jest fanatyczna edukacja. Z mniej politycznych mój uśmiech wywołał felieton "Całe życie z Kultem", bo, za czasów liceum, znałam kogoś, kto teksty Kultu cytował z pamięci i na wyrywki. Wszystkie felietony zawierają w sobie wielkie pokłady poczucia humoru, ale też pokazują ogrom wiedzy i przygotowania autora. Podobały mi się momenty, w których znajdowałam odniesienia do "Czerwonej ziemii", która zrobiła na mnie wielkie wrażenie. Polecam bardzo!!! Ja nie mogłam się oderwać i przeczytałam "na raz".

Joanna

Puzyńska Katarzyna: Utopce.

   W szóstej już części opowieści o policjantach z Lipowa Daniel Podgórski, Klementyna Kopp i Emilia Strzałkowska próbują rozwiązać sprawę z przeszlości komendanta brodnickiej jednostki - Olafa Czajkowskiego. W 1984 roku zginęli brat i ojciec komendanta, ich ciał jednak nigdy nie odnaleziono. W tle opowieści poznajemy pełną duchów, tajemnic i opowieści o wampirach wieś Utopce. Narracja książki rozpoczyna się przesłuchaniem Emilii przez wydział wewnętrzny i od tego momentu, prawie do końca ksiązki, zastanawiamy się: co zrobiła Klementyna. Oprócz tego, demony z przeszłości dopadają także Daniela, który ciężko znosi towarzystwo przyszłej teściowej, a także Emilię, której ciąży tajemnica prokuratora Gawrońskiego. Wszystko splecione jest misternie i przemyślanie. Polecam bardzo!

Joanna

Janowska Monika B.: Mało brakowało.

   Historia, która dość powoli się rozkręcała. Nie mogłam przyzwyczaić się do bohaterów, których w pierwszych rozdziałach pojawiało się dość sporo i pozornie nie mieli ze sobą nic wspólnego. Kiedy wątki zaczęły się łączyć historia kryminalna nabrała rumieńców. Opowieść sięgająca aż do II Wojny Światowej, naprawy hydrauliczne i zakamarki Legnicy wciągają bez reszty. Do tego dochodzi wątek przeszczepu szpiku kostnego i genetycznych bliźniaczek. I ogromna dawka humoru! Bardzo polecam!

Joanna

Puzyńska Katarzyna: Z jednym wyjątkiem.

   Saga o Lipowie na dobre mnie wciągnęła. W tym tomie Daniel snuje plany zaręczynowe, układa swoje relacje z synem. Klementyna, natomiast, wikła się w relację, która nie powinna mieć miejsca. Sprawa kryminalna toczy się wokół figur szachowych i gambitu królewskiego. Ciekawym elementem jest przenoszenie w czasie do dziewiętnastowiecznego Breslau i Londynu,gdzie swoje partie szachowe rozgrywa Adolf Anderssen. Jak ta historia związana jest z okolicami Brodnicy i czasami wspólczesnymi? Własnie tego próbują się dowiedzieć Klementyna i Daniel szukając odpowiedzi także w czasach PRL-u. Z tej sprawie nie ma jednoznacznych podejrzanych, świadków ani, na pierwszy rzut oka, motywów. Bardzo polecam!

Joanna

Mróz Remigiusz: Langer.

   Książka, która, co dla fanów Remigiusza Mroza jest oczywiste, została osadzona w uniwersum Chyłki. Niestety Chyłka i Oryński zostają wspomniani tylko kilka razy, a sama prawniczka pojawia się tylko raz, w towarzystwie Harrego, we wspomnieniach Langera. Oprócz tytułowego "bohatera" głównymi postaciami są Siarka czyli prokurator Karolina Siarkowska, Padre czyli prokurator Olgierd Paderborn oraz Nina, o której pisać nie zamierzam, żeby nie spojlerować ;) W mojej ocenie ta książka, w świecie Joanny Chyłki jest .... niepotrzebna. Mam trochę wrażenie, że Remigiusz Mróz uległ panującej obecnie modzie na pisanie w punktu widzenia zabójcy. Sama opowieść, z jednej strony, trzyma w napięciu, ale z drugiej jest... najbardziej odpowiednim słowem będzie chyba "obrzydliwa". W posłowiu autor trochę tłumaczy swoje motywację. Jednym z argumentów jest to, że Langer jest postacią lubianą przez czytelników. Nie do końca jestem w stanie to pojąć i nie jestem przekonana czy w to wierzyć. Hasło reklamowe - "Langer nie wymaga opisu" będące chwytem marketingowym, było dobrym pomysłem, bo o książce nie można zbyt wiele dobrego napisać. Ogólnie, w mojej ocenie ta książka mogłaby nie istnieć. Mimo tego, że mnie wciągnęła, to nie jest książka, którą, komukolwiek bym poleciła. 

Joanna